Leven is: ‘een hand, een blik, een zoen, niet meer uitstellen, ‘t is al laat, maar doen!

Citaat uitgedicht ‘Wat is leven’ van Iny van Zadelhoff (1930 – 1989)

De schrijfster van deze laatste zin van het gedicht ‘Wat is leven’ is mijn grootmoeder (haar koosnaam was ‘oma geitjes’) die op jonge leeftijd is gestorven (59). Ze schreef dit gedicht vlak voor haar overlijden voor haar man en (klein-)kinderen. Als oudste kleindochter, ik was 12 toen ze overleed, was ik oud genoeg om me haar én haar levenslessen goed te herinneren. Als kind heb ik veel tijd doorgebracht bij haar en opa op de grote boerderij. Ze was haar tijd ver vooruit op vele vlakken in haar denkwijze. Ze leerde me al op m’n 5e paardrijden, de liefde voor paarden en honden (dieren in het algemeen) zit diep verankerd in onze familie.

Oma geitjes, vond het belangrijk om de realiteit niet te schuwen. Als jong meisje hielp ik haar bij geboorte van de lammetjes of geitjes en daar haalde ze me rustig middenin de nacht voor uit bed. Iemand die daar wat van zei kreeg als antwoord ‘dat het goed was voor kinderen om dit mee te krijgen in hun jeugd’. De geur van vers hooi, de rust in de stal middenin de nacht en de geboorte van nieuw leven zijn dierbare herinneringen. Ik realiseerde me onlangs dat ze zich goed ‘schuldig kon maken’ voor de tijdsgeest van toen. Ze kon verrukkelijk koken en deed dat altijd graag voor de hele familie. Maar aan opruimen en schoonmaken had ze een ‘broertje dood’. Dan liep ze zo van tafel en zei: ‘Ik moet even naar de geiten’.

Niks doen
Door oma-geitjes ben ik ook van het doen. Doen wat ik het liefste doe en daar voldoening uit halen, ondernemen met daadkracht, een gezonde ambitie waardoor mijn bedrijf groeit. Mijn ontspanning vind ik al sinds mijn jeugd in de stal van de paarden. Sjouwen met (de geur van) vers hooi, de stal uitmesten, vers water, voer in de voerbak, de voldoening van een schone stal en een tevreden paard wat knabbelt op haar hooi, geeft mij altijd diep gevoel van geluk. Ik kan dan uren in de stal zitten alleen maar luisteren, kijken en niks doen.

 Promiss
“Het doen, door niet te doen” als systemisch coach en opsteller is wat ik het liefste doe in combinatie met mens én straks ook dier.

Tijd voor ondersteuning, want ik kan het alleen, maar ik wil het niet meer alleen. Graag stel ik jullie voor  aan mijn nieuwe partner die per 10 augustus in dienst treedt. Ze mag even acclimatiseren in haar omgeving, per 1 september gaan we samenwerken.

“Promiss”  (een pony van 14 jaar) was al eerder in ons bezit en mijn dochter Evelijne bracht haar uit in de springsport. Nadat zij te groot voor Promiss werd, is ze naar Texel verhuisd en bij een heel lief meisje terecht gekomen die ook samen met haar vele wedstrijden heeft gereden en plezier op het strand en in de bossen met haar heeft beleeft. Promiss is het beste te omschrijven als:  Heel lief, ontzettend betrouwbaar, puur zonder oordeel en ze gaat direct naar de kern. Ze houdt je liefdevol een spiegel voor. Je krijgt met haar heel snel inzicht in jezelf en je gedrag. Ze voelt feilloos je emoties en energie aan en waar voor jou de hefboom in de diepte zit. Zo helpt ze jou bij de volgende stap om je eigen plek in te nemen en van daaruit ten volle te leven.

Niet meer uitstellen, ’t is al laat, maar doen!

Galoppeer jij jezelf voorbij in je dagelijks leven? of sta je op de waakvlam én is het tijd voor stilstaan en kijken naar wat er echt toe doet om de mooiste versie van jezelf te omarmen?

Vanaf 1 september (ook in het weekend) individuele coaching en een eigen opstelling:

- Ontvangst met koffie/thee en wat lekkers in mijn praktijk, dan onderzoeken we je coachvraag

- Inzicht in jezelf met Promiss (opstelling)

- 1-op 1 coaching van mij

- Nabespreken